Το βραχιόλι είναι κόσμημα κατασκευασμένο από χρυσό, άργυρο ή άλλη ύλη (πλατίνα, ελεφαντοστό, κεχριμπάρι, μετάξι, ξύλο κ.ά.). Φοριέται συνήθως στο χέρι, επάνω από τον καρπό και ενίοτε επάνω από τον αγκώνα ή στον αστράγαλο του ποδιού. Το βραχιόλι είναι ένα από τα αρχαιότερα κοσμήματα του ανθρώπου· πρωτοεμφανίστηκε στην εποχή του Χαλκού. Στην αρχαία Αίγυπτο, άντρες και γυναίκες στολίζονταν με θαυμάσια βραχιόλια, σχεδόν πάντοτε επίπεδα ή ταινιοειδή, τεκμήρια της υψηλής στάθμης της βιοτεχνίας που άνθισε παράλληλα με τις μεγάλες τέχνες. Το βραχιόλι ήταν επίσης πολύ διαδεδομένο στους Ασσύριους, στους Εβραίους και γενικά σε όλους τους ασιατικούς λαούς. Στην Κίνα, τα πρώτα βραχιόλια –πιθανώς ινδικής προέλευσης και κατασκευασμένα συνήθως από νεφρίτη ή ξύλο με ένθετες διακοσμήσεις– εμφανίστηκαν πολύ αργά· μόλις τον 1ο αι. μ.Χ. παρουσιάζεται σε ένα λεξικό ο αντίστοιχος όρος.
Στην Ελλάδα τα βραχιόλια, γνωστά από τη μινωική εποχή και ύστερα ως στολίδια κυρίως των γυναικών, δεν ήταν τόσο πολύτιμα όσο τα ασιατικά, διακρίνονταν όμως για την πρωτοτυπία και τη λιτή κομψότητά τους. Κατά κανόνα ήταν χρυσά, χωρίς πολύτιμους λίθους, στριφτά και κατέληγαν σε ένα ή δύο κεφάλια φιδιού, λιονταριού ή άλλου ζώου. Στη Ρώμη, ακόμα και οι άντρες συνήθιζαν να φορούν βαριά βραχιόλια, φορτωμένα με πολύτιμες πέτρες και μετάλλια, στους βραχίονες ή στα σφυρά. Η ίδια συνήθεια επικράτησε και σε ορισμένους γερμανικούς λαούς, αλλά και στους ανατολικούς και στους αφρικανικούς, από την αρχαιότητα έως τους νεότερους χρόνους. Κάποτε το βραχιόλι χρησίμευε και ως διακριτικό σύμβολο, όπως αναφέρει και ο Τίτος Λίβιος, σχετικά με εκείνο το βραχιόλι που φορούσαν οι Σαβίνοι για να αναγνωρίζονται στις μάχες και να ξεχωρίζουν από τους εχθρούς.Στους κελτικούς λαούς στολίζονταν με βραχιόλια κυρίως οι άντρες. Ήταν πολύ διαδεδομένα κοσμήματα, σε ποικίλα σχήματα, λεία ή στριφτά, με έντυπες διακοσμήσεις· πολλά από αυτά τα βραχιόλια βρέθηκαν σε τάφους ηγεμόνων τους.
Στο Μεσαίωνα, με την αυστηρότητα των ενδυμάτων, ιδιαίτερα στη Δύση, το βραχιόλι παράκμασε για να αναφανεί και πάλι στην Αναγέννηση και να γίνει, όταν επικράτησε η μόδα των κοντών μανικιών, ίσως το πιο διαδεδομένο γυναικείο κόσμημα. Είχε συχνά δύο σειρές μαργαριταριών και χρυσό κούμπωμα στολισμένο με πολύτιμα πετράδια. Τα βραχιόλια του 17ου αι., μολονότι σχεδιασμένα με μεγαλύτερη φαντασία, δεν είχαν ουσιαστικές διαφορές από τα αναγεννησιακά· όμως τον επόμενο αιώνα η όψη τους άλλαξε σημαντικά με την προσθήκη νέων στοιχείων, όπως ήταν οι καμέες, οι μινιατούρες, οι μικρές προσωπογραφίες κ.ά. Το βραχιόλι, περιορισμένο για ένα διάστημα από το αυστηρό πνεύμα της Γαλλικής επανάστασης, επανεμφανίστηκε λίγο αργότερα, πιο πολύπλοκο μάλιστα, με περισσότερες στροφές και φοριόταν επάνω από τα μανίκια και τα μακριά γάντια. Τον 19ο αι. τα βραχιόλια, σχεδόν πάντοτε χρυσά, είχαν διάφορα σχήματα ταινιοειδή, σκληρά, με ένθετες πέτρες ή καμέες, μαργαριταρένια με πολύτιμα χρυσά κουμπώματα και πολλά άλλα. Στην εποχή μας τα βραχιόλια διατηρούν την ποικιλία των σχημάτων συνεχίζοντας παραδοσιακά μοτίβα ή εμφανίζοντας ασυνήθιστα και πρωτότυπα σχέδια. Είναι προϊόντα μιας εξελιγμένης και λεπτής βιοτεχνίας και μεγάλης ειδίκευσης, σχεδιάζονται μάλιστα πολλές φορές από μεγάλους καλλιτέχνες, ζωγράφους ή γλύπτες.Το βραχιόλι, που γνώρισε πάντοτε μεγάλη εύνοια, παραμένει ακόμα ένα από τα κοινότερα στολίδια ορισμένων λαών ως δείγμα πλούτου και κοινωνικής τάξης. Ορισμένες αφρικανικές φυλές χρησιμοποιούν βραχιόλια από δέρμα κατσίκας στολισμένα με χάλκινο σύρμα. Είναι πραγματικά αριστουργήματα κατασκευής και φαντασίας, όπως και εκείνα από μαύρο μάρμαρο των Τουαρέγκ και των φυλών του δυτικού Σουδάν καθώς και τα πλεγμένα με μεγάλη δεξιοτεχνία βραχιόλια από φυτικές ίνες άλλων ιθαγενών. Το κυκλικό σχήμα έδωσε συχνά στο βραχιόλι μαγική σημασία. Για παράδειγμα, οι Μπαγκόμπο των Φιλιππίνων πιστεύουν ότι συγκρατούν την ψυχή του ετοιμοθάνατου αν του περάσουν στα χέρια και στα πόδια βραχιόλια από χάλκινα σύρματα.
Πηγή: Εγκυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ
Δημοσίευση σχολίου